Başlıktan da anlaşıldığı üzere bugünlerde bu tarz ünlemli cümleleri sıkça kullandığımı farkettim. Aslında Alaz ile geçirdiğim günün özetini bu kelimelerle bile açıklayabilirim. "Çocuğu kendi haline bırak, koşsun, oynasın." diyebilirsiniz. Evet bende bunu yapıyorum. Lakin bir laf vardır, "Kontrolsuz güç, güç değildir." diye. Hah benim de olayım bu noktada başlıyor.:)
Şekil A'da görüldüğü üzere Alaz hareketli bir çocuk. Oturarak bir şeylerle oynaması bile çok kısa sürüyor. Bunun yerine genelde hareket etmeyi tercih ediyor. Son zamanlarda ki en büyük olayımız bir yerlerden bir yerlere giderken koşmayı tercih etmesi. Bu durum, akabinde dikkatsizliği getiriyor. Heyecanlanıp koşarken yere düşmelerin sayısı epey arttı. Bacaklarda ufak tefek morluklar bile var ama umrunda bile değil. Açıkçası bende çok riskli olmadığı sürece müdahele etmiyorum. Eskilerin tabiriyle "düşe kalka öğrenecek."
Alaz şu anda tam 17 aylık ve heyecanla koşuşturmasının yani sıra ufak tefek isyan etme ve istediği ve kendisine yasak olan bir şey için çığlıklar atarak ağlayıp sinirlenme olayları başladı. Ne zaman bir şey için ısrar etse, tarlası yanmış çiftçi misali çömelip, yüzü koyun çığlık ata ata ağlamaya başlıyor. Açıkçası herşeyi böyle istemesinden korktuğum için bu konuda yüz vermemeye çalışıyorum.Sanırım yavaş yavaş "terrible two" dönemine girmeye başlıyoruz.
Bunca şikayet etmeme rağmen yüzü gülüp sarıldı mı herşey bitiyor ve unutuluyor:)
Çocuk böyle bir şey işte.
0 yorum :
Yorum Gönder