Alaz geçen sene bu zamanlar 5. ayını doldurmuştu ve ek gıdaya yeni yeni geçiş yapıyordu. En büyük derdimiz minik bir kaşıkla elma püresi yedirmeye çalışmaktı. O bir kaşık elma püresini yemiyor diye endiseleniyordum. Bundan daha zor ne olabilirdi, ilerde büyüyecek rahatlıkla yemek yiyecek, istediği yere yürüyerek gidecek ve isteklerini bir şekilde belli edecek diyordum.
Aradan tam bir yıl sonra bu sözlerimi geri alıyorum. Evet yemek yiyor ama istemediği zaman ağzını açmayıp tabağı deviriyor, yürüyor ama kendini korumuyor, isteklerini belli ediyor ama çığlık atıp ağlıyor. Evet çocuk büyüyünce dertleri de büyüyormuş.
Biliyorum aradan yıllar geçecek, belki aşk acısı çekecek ve yemek yemeyecek, belki arkadaşlarıyla seyehat edecek ve ne yaptığını bilmiyor olacağım, belki de istediği bir şey için tartışıyor olacağız. Ama eminim ki yine ve yine endiselenecegim.
Sanırım anne olmak çocuğunun büyümesini isteyip, büyüdüğünü kabullenememek.
0 yorum :
Yorum Gönder